Fucking with Marlin

Najbardziej znana kobieta świata była pracownicą seksualną. Marilyn Monroe świadomie korzystała z seksu jako źródła dochodu. Pierwsza eskortka popkultury żyła ekonomią seks-pracy. Hollywood włożyło jej rękę między uda i zrobiło z tego mit. Dla pieniędzy. Jej ciało kradziono, kopiowano, konsumowano. A co jeśli to ciało byłoby trans?

„Fucking with Marilyn” to 69-minutowy semi-dokument, który konfrontuje mit ikony z osobistą historią Simony Kasprowicz. To skandaliczna taśma, która nigdy nie istniała, i dokument, który nie udaje obiektywności. Na czerwonej kanapie castingowej popkultury siedzi transkobiece ciało, które postanawia rozebrać ikonę na części — i złożyć ją po swojemu. To, co cisheteronormatywna kultura sprzedawała jako naturalne, okazuje się trans-akcją, długotrwałym performansem, rolą wymuszaną przez system spojrzeń i kontraktów społecznych. W miejsce twarzy ikony pojawia się twarz artystki, w miejsce mitu pojawia się fantazja, w której ikona i performerka stają się jednością. Kto na to patrzy, jak patrzy, co widzi i czy w ogóle widzi?

Film łączy dokument i fikcję, archiwum i performans w post-pornograficzny esej o spojrzeniu, które nigdy nie jest niewinne. To także mit Marilyn i doświadczenia Simony – od pierwszego klienta w pracy eskorckiej po relację z ciałem, seksualnością i miłością, w równym stopniu absolutną, jak i niemożliwą. To siostrzana narracja o pożądaniu, przemocy, pragnieniu bliskości i potrzebie bycia rozpoznaną.

Ostrzeżenie o treści: Film przeznaczony jest wyłącznie dla osób dorosłych (18+). Zawiera sceny nagości i treści erotyczne, odniesienia do przemocy, transfobii i wykluczenia, a także efekty świetlne (w tym światło stroboskopowe). Treści te mogą wywołać silne emocje lub przywoływać trudne doświadczenia. Zalecana uważność wobec własnych granic.

Simona Kasprowicz (ur. 1995, ona/jej) – artystka intermedialna, kuratorka i producentka działająca w Warszawie, wcześniej aktywna również w Lublinie. Jej praktyka rozwija się na przecięciu performansu, wideo, muzyki, obrazu, rzeźby, obiektu, poezji i kuratorstwa. Łącząc różnorodne media i strategie ekspresji, tworzy immersyjne, wielowarstwowe narracje badające relacje między cielesnością, tożsamością a przestrzenią.

W centrum jej zainteresowań znajdują się zagadnienia queerowości, seksualności, polityki afektywnej i artywizmu. Posługując się narzędziami dekonstrukcji, eksperymentami formalnymi, nowoczesnymi technologiami i queerową metodologią archiwalną, buduje alternatywne modele pamięci, wspólnotowości i reprezentacji. Jej prace były prezentowane w Polsce i za granicą.