W chowanego

Skomplikowane życie w Neapolu stało się tematem wielu filmów fabularnych i dokumentalnych za sprawą tragedii, przemocy oraz poczucia zagubienia mieszkańców. Ciężkie doświadczenia okazały się magnesem dla filmowców. W chowanego różni się od większości dobrze nam znanych obrazów Neapolu od wewnątrz. Reżyserka próbuje odkryć skomplikowane i pełne sprzeczności życie, czyniąc swoim bohaterem 12-letniego Entonia. Poznajemy jego, rodzinę, kolegów, dzielnicę i dalekie od wyobrażeń marzenia. Jest głodny życia i choć sprowadza na siebie problemy, to trudno go oceniać negatywnie. Obserwując jego radość z kąpieli w morzu z najlepszym kumplem Dylanem, zabawy z młodszym bratem, czy jazdę motocyklem, nie sposób go nie polubić. Jednocześnie przez cały film czujemy złowieszczą, niewidzialną siłę, która towarzyszy Entoniemu na ulicach, w krótkich spojrzeniach starszych kolegów czy w odgłosach strzałów. Najbardziej przejmująca jest jednak rozmowa o ojcu w więzieniu, którą przeprowadza z nim matka. Entonio za przypadkowe podpalenie samochodu ląduje na kilka miesięcy w ośrodku wychowawczym dla dzieci. Ucieka z niego wiele razy do domu, do matki, co skutkuje dalszymi karami. Reżyserka podąża za bohaterem przez cztery lata, obserwując proces jego dorastania.